សុគត
--គត់ សំ. បា. ( កិ. ) ទៅហើយដោយស្រួលឬដោយប្រពៃ ។ គុ. ដែលទៅហើយដោយស្រួល ។ ខ្មែរប្រើពាក្យនេះសំដៅសេចក្ដីថា “ទទួលមរណភាពទៅកើតឯឋានល្អហើយ”, និយាយចំពោះតែឥស្សរជនជាតិក្សត្រិយ៍ក្រៅពីព្រះរាជា : ... ទ្រង់សុគតពីរឆ្នាំហើយ ។
--គត់ សំ. បា. ( ន. ) អ្នកទៅដោយល្អ; អ្នកបានសម្រេចសុន្ទរធម៌គឺព្រះនិញ្វន; ព្រះនាមព្រះសព្វញ្ញុពុទ្ធ : ព្រះសុគត ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. សុគៈតៈ, ដូចជា សុគតវាចា វាចានៃព្រះសុគត (ពុទ្ធភាសិត ឬពុទ្ធសាសនា) ។ សុគតសាវ័ក សាវ័ករបស់ព្រះសុគត ។ សុគតោវាទ (បា. < សុគត + ឱវាទ; សំ. សុគតាវវាទ < សុគត + អវវាទ) ឱវាទនៃព្រះសុគត ។ល។