សុភាសិត
បា.; សំ. ( គុ. ) (សុភាឞិត) ដែលពោលពីរោះ, ដែលនិយាយត្រូវ, ដែលថាត្រូវ (នាំឲ្យសម្រេចប្រយោជន៍បានដោយប្រពៃ) : ពាក្យសុភាសិត, កាព្យសុភាសិត ។ ន. ពាក្យពីរោះ, ពាក្យត្រូវ, ឱវាទត្រឹមត្រូវ (ដែលមានប្រយោជន៍គួររៀនគួរស្ដាប់) : មានសុភាសិតបុរាណថា អូសទូកកុំឲ្យល្អាន ចាប់ត្រីបានកុំឲ្យល្អក់ទឹក ធ្វើអ្វីៗកុំឲ្យមានមោះហ្មង ហើយឲ្យកើតការដោយស្រួលផង ។ល។ សុភាសិតគាថា ឬ សុភាសិតវលី (--តៈ--) គាថាឬកម្រងសុភាសិត, ពាក្យកាព្យសុភាសិត ។ សុភាសិតវាចា ឬ --កថា (--តៈ--) សម្ដីសុភាសិត ។ សុភាសិតវាទិន ឬ --វាទី (--តៈ--) អ្នកដែលពេញចិត្តនិយាយតែពាក្យត្រឹមត្រូវ; អ្នកដែលច្រើននិយាយអាងសុភាសិត (បើស្ត្រីជា សុភាសិតវាទិនី) ។ សុភាសិតោវាទ (បា.< សុភាសិត + ឱវាទ) ឱវាទជាសុភាសិត, ឱវាទត្រឹមត្រូវ ។ល។
(អក្សរសិល្ប៍) proverb, proverbe ឧបទេសអក្សរសិល្ប៍មួយប្រភេទ ដែលកវី អ្នកនិពន្ធ តាក់តែងជាពាក្យឬកម្រងពាក្យចួនរណ្ដំ (កម្រងកែវ) សម្រាប់អប់រំ ទូន្មាន ដោយលើកយកធម្មជាតិជីវភាពសង្គម ជាដើម មកប្រៀបធៀប។ ឧ.: -ចេះពីរៀន មានពីរក, -ចង្កឹះមួយបាច់ កាច់មិនបាក់, -តក់ៗពេញបំពង់។