សូត្រ
សូត សំ.; បា. ( ន. ) (សុត្ត) ចេស; ខ្សែឆ្មារ; សរសៃឆ្មារល្អិត (មានសរសៃពីងពាង, សរសៃឈូកជាដើម) ។ សរសៃដែលស្រាវយកពីសំបុកដង្កូវនាង : ស្រាវសូត្រ, សំពត់សូត្រ ។ ពុទ្ធវចនៈចំណែកមួយ ជាវោហារប្រាប់ពន្យល់ពីបុណ្យបាប, គុណទោសជាដើម (តែមិនមានបញ្ញត្តិឬអនុញ្ញាតទេ) : ប្រជុំពុទ្ធវចនៈ ៣ ចំណែកគឺ ព្រះវិន័យ, ព្រះសូត្រ, ព្រះអភិធម្ម ហៅព្រះត្រៃបិដក ។ គោលរបស់ការសិក្សាសម្រាប់ទន្ទេញឲ្យចាំ : គោលសូត្រ, ចាំសូត្រ, មេសូត្រ ។
( កិ. ) ថាតាមរបៀបពាក្យដែលទន្ទេញចាំមាត់ : សូត្រធម៌, សូត្របាលី, សូត្រអាគម; សូត្រឮៗ, សូត្រខ្សឹបៗ ។ មើលថាតាមសេចក្ដីដែលសរសេរស្រាប់ ក៏ហៅ សូត្រ បានដែរ (តាមទម្លាប់ប្រើ) : ចៅក្រមសូត្រពាក្យឲ្យគូក្តីស្ដាប់, សូត្រពាក្យសច្ចាប្រណិធាន; សូត្រសុន្ទរកថា (ខ្មែរបុរាណសរសេរជា សូត ក៏មាន តែសម័យសព្វថ្ងៃនេះមិនដែលប្រើ ។ ម. ព. សូត្រ ១ ន. ផង) ។ សូត្ររៀន ឬ រៀនសូត្រ សូត្ររំឭកសេចក្ដីដែលទន្ទេញចាំហើយមិនឲ្យភ្លេច ព្រមទាំងរៀនសង្កេតតៗទៅទៀតផង ។ បើសរសេរជា សូធ្យ (អ. ថ. សូត) គួរជាងដោយក្លាយមកពី សំ. សូធ្យ < ស្វាធ្យាយ; បា. សជ្ឈាយ (ម. ព. នោះ) ។