ស្វិត
សំ. ( គុ. ) (ស្វិទ៑ “បែកញើស, ធ្វើឲ្យបែកញើស; ធ្វើឲ្យឡើងសាច់ស្រាំង”) ស្រក, ស្រុត, ទ្រុឌ, ទ្រោម, ស្រពោន បង់ជាតិស្រស់ ឬខុសពីប្រក្រតីដើម : ស្លឹកឈើស្វិត; ស្វិតដៃ, ស្វិតជើង ។ ដែលមានសាច់ល្អួតមិនស្រួយ, ដែលមិនងាយទាញឲ្យដាច់ឬមិនងាយបេះចេញបាន : សាច់ស្វិតទាញមិនដាច់ ។ ដែលគង់កាប់មិនមុត : មនុស្សសាច់ស្វិត ។ ព. ប្រ. ដែលខ្ជាប់ខាងការចាយវាយ, ដែលកំណាញ់មិនងាយចាយទ្រព្យ : មនុស្សស្វិត, កំណាញ់ស្វិត ។