ហិន កិ. (សំ. បា. ហីន គុ. “ថយ​ថោក, ថោកទាប, ទន់​ទាប” ) វិនាស, សាបសូន្យ, លាញ, លិច​លង់ : ហិន​ទ្រព្យ , ហិន​ខ្លួន ។ គុ. ថោក, ថោក​ទាប, ថយ​ថោក : ហិន​លក្ខណ៍ ឬ ហិនលក្សណ៍ ដែល​មាន​លក្ខណ៍​ថោក, ខាត​លក្ខណ៍ : មនុស្ស​ហិន​លក្ខណ៍ (ម. ព. ហីនលក្ខណ៍ ឬ ហីនលក្សណ៍ ក្នុង​ពាក្យ​ ហីន ទៀត​ផង ) ។ ហិនហៃ ដែល​ថយ​ថោក​ផង​ហៃ​ខាង​ខូច​ផង , ដែល​វិនាស​ឬ​ថយ​ថោក​ជា​និច្ច : មនុស្ស​ហិនហៃ , មារយាទ​ហិនហៃ ។ ហិនហោច ហិន​ផង​ហោច​ផង ឬ​ហិន​នាំ​ឲ្យ​ហោច ;​ នាំ​ឲ្យ​សាបសូន្យ ។ល។