ហិន
ហិន កិ. (សំ. បា. ហីន គុ. “ថយថោក, ថោកទាប, ទន់ទាប” ) វិនាស, សាបសូន្យ, លាញ, លិចលង់ : ហិនទ្រព្យ , ហិនខ្លួន ។ គុ. ថោក, ថោកទាប, ថយថោក : ហិនលក្ខណ៍ ឬ ហិនលក្សណ៍ ដែលមានលក្ខណ៍ថោក, ខាតលក្ខណ៍ : មនុស្សហិនលក្ខណ៍ (ម. ព. ហីនលក្ខណ៍ ឬ ហីនលក្សណ៍ ក្នុងពាក្យ ហីន ទៀតផង ) ។ ហិនហៃ ដែលថយថោកផងហៃខាងខូចផង , ដែលវិនាសឬថយថោកជានិច្ច : មនុស្សហិនហៃ , មារយាទហិនហៃ ។ ហិនហោច ហិនផងហោចផង ឬហិននាំឲ្យហោច ; នាំឲ្យសាបសូន្យ ។ល។