--មៈ-- សំ.; បា. ( គុ. ) (ហិមវត៑; ហិមវត្តុ > ហិមវន្ត) ដែល​មាន​ទឹក​សន្សើម (ម. ព. ហិមៈ​ ផង) ។ ន. ភ្នំ​ហិមពាន្ត : ភ្នំ​ហិមវ័ត (ព. កា.) : ហិមវ័ត-ហិមវ័ន្ត-និង​ហេមវា មាន​ន័យ​ដូច​គ្នា​តែ​មួយ​បែប ជា​វេវចនៈ​សម្រាប់​អែប អែប​នែប​លែបខាយជា​ជើង​កាព្យ ។ ជួន​ប្រើ​ជា​ពាក្យ ហេមពាន្ត ឲ្យ​មាន​សម្ផស្ស​ស្រស់​មិន​សាប កវី​ប្រើ​តាម​លំអាន​កាព្យ កំណាព្យ​សម្បូរណ៍​សម្តី​ប្រើ ។ នាម​ទេវតា​ជា​បិតា​នៃ​នាង​ឧមា; ព្រោះ​ហេតុ​នេះ​បាន​ជា​នាង​ឧមា​មាន​នាម​ផ្សេង​ទៀត​ថា ហេមវតី ឬ ហៃមវតី “ធីតា ឬ បុត្រី​នៃ​ហិមវ័ត” (តាម​លទ្ធិ​ព្រាហ្មណ៍) ។