ហោ
ស. ( កិ. ) (ហ្ច់ អ. ថ. ហ “ខ្ចប់”) ខ្ចប់ដោយក្រដាសជាកញ្ចប់ខ្ពស់ច្រឡោឬជារាងបួនជ្រុង : ហោស្ករ-ស ។ រុំសពឥស្សរជនមានក្សត្រិយ៍ទ្រង់រាជ្យជាដើម : ហោព្រះបរមសព, ហោព្រះសព, ហោសព (ប្រើតាមថ្នាក់ឥស្សរជន) ។
ស. ( ន. ) (ហ្ច់ អ. ថ. ហ “កញ្ចប់”) កញ្ចប់ដែលខ្ចប់ជារាងច្រឡោឬជារាងបួនជ្រុង : ឈើគូសមួយហោ, បារីថ្នាំខ្មែរមួយហោ ។ ចំនួនអំបោះ ២០ ដុំ (ក្នុងមួយដុំ ១០ ប៉ោយ ក្នុងមួយប៉ោយ ៧ កម្រង ក្នុងមួយកម្រង ៨០ សរសៃ) : អំបោះមួយហោ ។
( គុ. ) ដែលមានសាច់ប៉ោងឬជ្រួញខ្លះដោយអន្លើមិនរាបស្មើ (ចំពោះតែវត្ថុមានសាច់ទន់ យ៉ាងដូចសំពត់ឬក្រដាសជាដើមដែលដេរឬបត់, ខ្ចប់ជាជាន់) : សង្ឃាដីឡើងសាច់ហោមួយផ្ទាំង; ដេរប្រយ័ត្នកុំឲ្យហោ !
ចិ. ( គុ. ) ល្អ; ត្រូវ : ធ្វើយ៉ាងហ្នឹងមិនហោទេ ! (ព. សា.) ។
ស. ( ន. ) (ហ្ច អ. ថ. ហ៎) មន្ទីរ ។ ហោគ្រឿង មន្ទីរទុកគ្រឿងទ្រង់សម្រាប់ព្រះរាជា ឬមន្ទីរសម្រាប់ព្រះរាជាទ្រង់សោយព្រះក្រយាស្ងោយ (ធ្វើក្នុងព្រះបរមរាជវាំង) ។ ហោណ័ង ឬ ហោណាំង (ផ្ទះសម្រាប់អង្គុយលេងឬសម្រាប់ទទួលភ្ញៀវ) ផ្ទះតូចទទឹងពីខាងមុខតភ្ជាប់ពីផ្ទះធំមក បណ្តាលប្រវែងគ្នានឹងទទឹងផ្ទះធំសម្រាប់អង្គុយឬដេករំហើយសម្រាកកាយឬសម្រាប់ទទួលភ្ញៀវ ។ ហោត្រ័យ ឬ ហោត្រៃ (ស. ហ្ច “មន្ទីរ” + សំ. ត្រយ ឬ ត្រៃ “៣”) មន្ទីរតម្កល់គម្ពីរព្រះត្រៃបិដកឬតម្កល់គម្ពីរផ្សេងៗផងក៏បាន, ធម្មមន្ទីរ (ធ្វើតែក្នុងទីវត្ត) ។ ហោព្រះ មន្ទីរតម្កល់សុទ្ធតែព្រះពុទ្ធរូបច្រើនព្រះអង្គ (ធ្វើតែក្នុងទីវត្តនិងក្នុងព្រះបរមរាជវាំង) ។ ហោព្រះអដ្ឋិ មន្ទីរតម្កល់ព្រះអដ្ឋិនៃក្សត្រិយ៍ទ្រង់រាជ្យនិងព្រះអដ្ឋិនៃក្សត្រាក្សត្រីទាំងឡាយ (ធ្វើក្នុងព្រះបរមរាជវាំង) ។ល។