ហ័តហោង
សំ. បា. ( គុ. ) (ហត “បៀតបៀន; ដែលត្រូវគេបៀតបៀន”) ដែលស្ងាត់គួរខ្លាច ព្រោះតែងតែមានសត្រូវចាំបៀតបៀន : ព្រៃហ័តហោង ។ ព. កា. ថា : នាព្រៃហ័តហោង សឹងមានគោតខ្លោង សាហាវយង់ឃ្នង កុំទៅម្នាក់ឯង កណ្តែងកន្លង ចរចូលម្តងៗ ត្រូវឲ្យមានគ្នា ។ បើមានគ្រោះកាច ដែលគួរតែខ្លាច ព្រោះការពាធា នៃសត្វសាហាវ ឬជនពាលា ចរចូលឥតគ្នា រែងភិតភ័យខ្លាំង ។ (ម. ព. ព្រៃ ១ ន. ផង) ។ ហាត់ហោង