អៈកៈត័ញ-ញូ បា.; សំ. ( ន. ) (អក្ឫតជ្ញ) អ្នក​មិន​ដឹង​ឧបការ​គុណ​ដែល​គេ​បាន​ធ្វើ​ហើយ (ចំពោះ​ខ្លួន) ។ ប្រើ​ជា គុ. ក៏​បាន : មនុស្ស​អកតញ្ញូ, ចិត្ត​អកតញ្ញូ (ប្រើ​បាន​ទាំង​បុរស​ទាំង​ស្ត្រី) ។ ព. កា. ថា : អកតញ្ញូ ព្រះ​ពុទ្ធ​ជា​គ្រូ ទ្រង់​ត្រាស់​ប្រាប់​ថា ទោះ​លើក​ផែន​ដី ទាំង​មូល​ឲ្យ​វា ពុំ​ស្កប់​ចិន្តា នៅ​តែ​រក​រឿង ។ ឬ​មួយ​បែប​ទៀត​ថា : អកតញ្ញូ បំភ្លេច​គុណូ-បការៈ​ចោល ទោះ​អ្នក​ផ្គត់ផ្គង់ មាន​គុណ​ជា​គោល វា​តែង​តែ​ថ្កោល​ទោស​ជា​និរន្តរ៍ ។ ព្រះ​ពុទ្ធ​ត្រាស់​ថា ទោះ​លើក​ពសុធា ឲ្យ​វា​គ្រប់​គ្រាន់ វា​ឥត​ត្រេកអរ នៅ​តែ​បំភ័ន្ត បង្អាប់បង្អន់ បំភ្លេច​គុណ​គាប់ ។ ព. ផ្ទ, កតញ្ញូ ។