អៈ-- សំ. បា. ( ន. ឬ គុ. ) កាល​មិន​គួរ, កាល​ខុស​ប្រក្រតី; ដែល​ខុស​កាល, ដែល​ពុំ​ជួ​កាល : វេលា​នេះ​ជា​អកាល ។ (ព. កា.) : ជន​ទាំង​អម្បាល គួរ​ស្គាល់​អកាល និង​កាល​វេលា ដែល​គួរ​ប្រព្រឹត្ត ឲ្យ​បាន​សម​ជា មាន​អ្នក​ប្រាជ្ញា ស្មារតី​រឹងប៉ឹង ។ ព. ផ្ទ. កាល ។ បើ​រៀង​ភ្ជាប់​ពី​ខាង​ដើម​សព្ទ​ដទៃ អ. ថ. អៈកា-ល៉ៈ, ដូច​ជា អកាល​ការី អ្នក​ទៅ​មក​ខុស​កាល, អ្នក​ត្រាច់​ខុស​កាល​វេលា (ស្ត្រី​ជា អកាល​ចារិនី) ។ អកាល​ចារី អ្នក​ទៅ​មក​ខុស​កាល, អ្នក​ត្រាច់​ខុស​កាល​វេលា (ស្ត្រី​ជា អកាល​ចារិនី) ។ អកាល​ជាតិ ឬ អកាល​ភូត អ្វី​ៗ​ដែល​កើត​ឬ​ដែល​មាន​ខុស​កាល (ឥត្ថី អកាល​ជាតា ឬ អកាល​ភូតា) ។ អកាលញ្ញុតា ភាវៈ​នៃ​អ្នក​មិន​ស្គាល់​កាល, ការ​មិន​ស្គាល់​កាល ។ អកាល​បុច្ឆា ការ​សួរ​ខុស​កាល ។ អកាល​បុស្ប (--បុស) ផ្កា​ឈើ​ខុស​កាល​ឬ​ខុស​រដូវ​តាម​ទម្លាប់ ។ អកាល​ផល ផ្លែ​ឈើ​ខុស​កាល​ឬ​ខុស​រដូវ ។ អកាល​មរណៈ មរណៈ​ក្នុង​កាល​មិន​សម​គួរ, សេចក្ដី​ស្លាប់​មិន​ត្រូវ​តាម​កាល​ធម្មតា គឺ​ស្លាប់​ដោយ​អំណាច​ឧបច្ឆេទក​កម្ម​ចូល​មក​ផ្តាច់ផ្តិល​ជីវិត ។ អកាល​មេឃ មេឃ​ដែល​បង្អុរ​ភ្លៀង​ខុស​កាល, ភ្លៀង​ពុំ​ជួ​កាល ។ អកាល​វាទី អ្នក​និយាយ​ស្ដី​ខុស​កាល គឺ​កាល​ដែល​មិន​គួរ​និយាយ​ស្ដី​ក៏​និយាយ​ស្ដីសេចក្ដី​ដែរ (ស្ត្រី​ជា អកាល​វាទិនី) ។ អកាល​សន្ទនា សន្ទនា​ខុស​កាល, ការ​និយាយ​ប្រាស្រ័យ​ខុស​កាល ។ល។