[អ័ក-ខៈរ៉ៈ] បា.; សំ. ( ន. ) (អក្ខរ; អក្សរ) ស្នាម​គំនូស​មាន​តួ​រាង​ផ្សេង​ៗ​សម្រាប់​ប្រើ​សរសេរ​កត់​ពាក្យ​សម្ដី​ និង ​សេចក្ដី​ទាំងពួង ប្រើ​មិន​ចេះ​អស់ (អក្សរ) ចែក​ជា​ពីរ​ពួក​គឺ ស្រៈ និង ព្យញ្ជនៈ (ម. ព. ព្យញ្ជនៈ និង ស្រៈ ផង) ។

ចំ​អក្ខរៈ ត្រូវ​តាម​ខ្យល់​អក្សរ​មិន​ល្អៀង ។ ព. ប្រ. ត្រូវ​ត្រង់​មិន​ល្អៀង (ព. សា.) ។

ពេញ​អក្ខរៈ ពេញ​ទ្រពង​មាត់, ពេញ​ចំហ (ប្រើ​ចំពោះ​តែ​សម្ដី) : និយាយ​ពេញ​អក្ខរៈ ។

អក្ខរ​ក្រមអក្សរ​ក្រម (--ក្រំ) លំដាប់​អក្សរ ។

អក្ខរ​ជននី (--ជនៈ--), --តូលិកា ឬ --លេខនី (--ខៈ --) ប៉ាកកៃ​ឬ​ស្លាប​ប៉ាកកា ។

អក្ខរ​ជីវក ឬ --ជីវកៈ (--វក់ ឬ --វៈកៈ) ស្មេរ, ស្មៀន (លិបិការ, លេខកៈ); អ្នក​តែង​សេចក្ដី (បើ​ស្ត្រី​ជា អក្ខរ​ជីវិកា) ។

អក្ខរ​ប័ដ ឬ --បដ្ត ដំបារ​ប្រាក់​ជាដើម​ដែល​សរសេរ​ ឬ​ ឆ្លាក់​អក្សរ ។

អក្ខរប្បយោគ (អ័ក-ខៈរុ័ប-ប៉ៈយោក) ឬ អក្សរ​ប្រយោគ អក្សរ​ផ្ញើ​ជើង​ ឬ ​អក្សរ​គ្រវាត់ ។

អក្ខរ​មុខ អ្នក​រៀន​អក្សរ ។

អក្ខរ​វិទូ អ្នក​ចេះ​អក្សរ​ហ្មត់ចត់, អ្នក​ចេះ​អក្សរ​សាស្រ្ត (ស្ត្រី​ក៏​ជា អក្ខរ​វិទូ ដូច​គ្នា) ។

អក្ខរ​វិធី បែប​វេយ្យាករណ៍​និយាយ​អំពី​អក្ខរៈ ។

អក្ខរ​វិន្យាស (--វិន-យាស) ប្រជុំ​អក្ខរ; អក្ខរៈ​ដែល​រៀង​តាម​លំដាប់; អក្ខរានុក្រម; លិខិត, សំបុត្រ, ចុតហ្មាយ ។

អក្ខរ​វិបត្តិ ការ​ឃ្លៀងឃ្លាត​តួ​ឬ​សំឡេង​អក្ខរៈ ។

អក្ខរ​វិបល្លាស ការ​បំប្លែង​អក្សរ (ម. ព. វិបល្លាស ផង) ។

អក្ខរ​សម័យ វិធី​ប្រើ​អក្សរ, ការ​សរសេរ​ឬ​អាន​អក្សរ; ការ​សរសេរ​កើត​ ឬ ​មើល​ដាច់ : ចេះ​អក្ខរ​សម័យ ។

អក្ខរ​សម្បត្តិ ការ​មិន​ឃ្លៀងឃ្លាត​អក្ខរៈ ។

អក្ខរានុក្រម (--រ៉ា-នុ-ក្រំ; បា. អក្ខរ + សំ. អនុក្រម; បា. អក្ខរានុក្កម; សំ. អក្សរានុក្រម) លំដាប់​អក្សរ; អក្សរ​ឬ​ពាក្យ​ដែល​រៀប​រៀង​តាម​លំដាប់, វចនានុក្រម ។

អក្ខរាភិធានអក្ខរាភិធាន​សព្ទ (បា. អក្ខរ + អភិធាន “ឈ្មោះ; ពាក្យ; មេ​ពាក្យ” ឬ បា. អក្ខរ + សំ. អភិធាន + ឝព្ទ) មេ​ពាក្យ​ដែល​រៀប​រៀង​តាម​លំដាប់​អក្សរ (វចនានុក្រម) ។

អក្ខរាវិរុទ្ធ (-វិរុត; បា. < អក្ខរ “អក្សរ” + អវិរុទ្ធ “មិន​ខុស, ត្រឹម​ត្រូវ”) ការ​សរសេរ​អក្សរ​មិន​ខុស, សិល្បៈ​និង​របៀប​ដែល​សរសេរ​ពាក្យ​ពេចន៍ ឲ្យ​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ​ក្នុង​ភាសា​ណា​មួយ ។ល។ អក្ខរៈ

អ័ក-ខៈរ៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (អក្ខរ; អក្សរ) ធម្មជាត​អស់​សង្ខត​ធម៌ (ព្រះ​និញ្វន) ។ អក្ខរដ្ឋាន ឋាន​និញ្វន