អៈឃៈម៉ៃ សំ. បា. ( គុ. ) (អឃមយ < អឃ “បាប; សេចក្ដីទុក្ខ” + មយ “ដែលសុទ្ធតែ”) ដែលសុទ្ធតែបាបឬបរិបូណ៌ដោយសេចក្ដីទុក្ខ, ដែលរងសុទ្ធតែទុក្ខ : មនុស្សអឃម័យ, ចិត្តអឃម័យ ។
