អ័ត-ធា បា.; សំ. ( ន. ) (អធ្វន៑) កាល, សម័យ; ផ្លូវ, អធ្វា, ផ្លូវឆ្ងាយ (ព. កា.) : ដើរតាមអទ្ធា ត្រូវតែមានគ្នា ម្នាក់ឯងពុំសម ទោះខំស្រូតរូតដោយក្តីបារម្ភ ដើរទាំងបង្ខំ ព្រោះខ្លាចមានគ្រោះ ។
