អន្ទោល
សំ. ( កិ. ) (អន្ទោល ឬ អាន្ទោល “គ្រវី; គ្រវែង; ស្ទុះ; លឿន; លឿនដោយកម្លាំងខ្យល់”) ត្រាច់រង្គាត់កើតស្លាប់ ក្នុងវាលវដ្ដសង្សារ, វិលកើតវិលស្លាប់ : អន្ទោលកើតស្លាប់, អន្ទោលទៅក្នុងភពតូចភពធំ, អន្ទោលជាតិ ។ តាមស្វះស្វែងរកមិនលែង : អន្ទោលរកសព្វទិសទីក៏រកពុំឃើញ ។ (ព. កា.) : សព្វសត្វក្នុងលោក សុទ្ធតែវិយោគ ព្រោះការអន្ទោល មានក្តីនិរាស ព្រាត់ប្រាសជាគោល ទោះបង់រត់ចោល ក៏គ្រាន់តែបង់ ។ រីព្រះសម្ពុទ្ធ មានញាណមោះមុត បំពេញបំណង ដោយទ្រង់យាត្រា តាមមាគ៌ាត្រង់ ពីព្រោះព្រះអង្គ ជ្រាបការអន្ទោល ។