អន្លង់

( ន. ) ឧទកដ្ឋានដែលមានជម្រៅអាចឲ្យលង់បាន គឺទីដក់ទឹកត្រង់ដែលជ្រៅជាងគេ ក្នុងទន្លេ, បឹង, ស្ទឹងជាដើម : លិចទូកក្នុងបឹងចំត្រង់អន្លង់ ។ ព. ប្រ. អន្លង់កាម កាមដែលទុកដូចជាអន្លង់ (ព្រោះអាចញ៉ាំងសត្វលោកឲ្យលិចលង់បាន) ។ អន្លង់ និយាយដោយពាក្យប្រៀនមាន ៤ យ៉ាងគឺ អន្លង់កាម, អន្លង់ភព, អន្លង់ទិដ្ឋិ, អន្លង់អវិជ្ជា (ព. ពុ.) ។ ម. ព. ឱឃ ផង ។ ធ្លាក់អន្លង់ ធ្លាក់ក្នុងសេចក្ដីវិនាស ។ ហែលឆ្លងអន្លង់ ខំប្រឹងរើឲ្យរួចពីសេចក្ដីវិនាសឬពីគ្រោះថ្នាក់ ។ល។ ជាទីទឹកដែលជ្រៅជាងគេនៅក្នុងទន្លេ បឹង ឬស្ទឹង ល្មមតែឲ្យលង់បាន ។ ភូមិដែលមានឈ្មោះនេះគឺ អន្លង់វែង (ឧត្ដរមានជ័យ) អន្លង់ត្នោត (ពោធិ៍សាត់) ។ ប៉ុន្តែ «អន្លង់កំពត» សំដៅជង្ហុកនៅតាមផ្លូវថ្នល់កើតឡើងដោយសារកង់រទេះ ។
ភូមិនៃឃុំត្រពាំងគង
ភូមិនៃឃុំព្រែកតាមាក់
ភូមិនៃឃុំតាអាន