អសុរ
អៈសុរ សំ. បា. ( ន. ) គំនិតអាក្រក់; វិញ្ញាណជ្រោកជ្រាក ។ អមនុស្សពួកមួយ, ទីទៃពីពួកទេវតា, នៅក្នុងអសុរភព មានវេបចិត្តិអសុរិន្ទជា ស្តេច, ជាសត្រូវនៃពួកទេវតានៅឋានត្រ័យត្រិង្ស : ពួកអសុរ (បើស្ត្រីជា អសុរី អ. ថ. អ: សុរ៉ី, ប៉ុន្តែខ្មែរប្រើក្នុងកាព្យ សំដៅសេចក្ដី ថា “អសុរប្រុស” ឬ “យក្សអង់អាច” ក៏មាន, ចួនប្រើជា អសុរា (អៈសុរ៉ា) សំដៅចំពោះអសុរប្រុសច្រើនអ្នកឬតែម្នាក់ក៏បាន; ចំពោះយក្សប្រុសច្រើននាក់ឬតែម្នាក់ក៏មាន) ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. អៈសុរ៉ៈ, ដូចជា អសុរកញ្ញា ឬ--កន្យា កូនក្រមុំនៃអសុរ (ហៅចំពោះនាងសុជាតាជាធីតានៃវេបចិត្តិអសុរិន្ទដែលបានមកជាជាយានៃព្រះឥន្រ្ទ) : នាងសុជាតាអសុរកញ្ញា ។ អសុរកាយ អទិស្សមានកាយច្រើនពួក ជាអបាយសត្វ កើតអាស្រ័យនៅក្នុងមនុស្សលោក ជាពួកនិសាចរ ច្រើនត្រាច់ក្នុងវេលាយប់រកស៊ីអសុចិវត្ថុមានគំរង់ជាដើម, ចួនកាលពួកខ្លះលងបន្លាចមនុស្សក៏មាន, ខ្លះនៅអែបអាងអាស្រ័យទីកន្លែងដែលមនុស្សអ្នករាប់អានជឿខ្មោចបិសាច ធ្វើឲ្យនៅក៏មាន (ខ្មោចអារក្ស ក៏រាប់ចូលក្នុងពួកអសុរកាយនេះដែរ) ។ អសុរភព ឬ --លោក ឋានលំនៅពួកអសុរ (នៅនាជើងភ្នំព្រះសុមេរុ៍) ។ អសុររាជ ស្តេចនៃពួកអសុរ (ព្រះបាទវេបចិត្តិឬវេបចិត្តិអសុរិន្ទ) ។ អសុរវិមាន វិមាននៃអសុរ ។ល។