អាលបន
[អាល៉ៈប៉ៈន៉ៈ] (សំស្ក្រឹត, បាលី) (នាម) (អាលបន) ការនិយាយស្ដី; ការនិយាយរួសរាយ; រាក់ទាក់; សន្ទនា ។
បាលី (ពាក្យវេយ្យាករណ៍) ការហៅរកឬនិយាយឆ្ពោះទៅរក, ដូចជា នាង, ឯងមកពីណា ? ឬ ឯងមកពីណានាង ?; នាង ជា អាលបនៈ (ហៅ សម្ពោធន ក៏បាន សំស្ក្រឹត និង បាលី ហៅបានដូចគ្នា) ។
ក្នុងវិធីប្រែបាលីឬតែងសេចក្ដីទេសនាមានកំណត់ឲ្យប្រើពាក្យ អាលបនៈ ថា "បពិត្រ, ម្នាល, នែ, ហៃ” : បពិត្រព្រះសម្មតិទេព; ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ, នៃកូន; ហៃបា ។
អាលបននិបាត និបាតសព្ទមានសេចក្ដីជា អាលបនៈ, ដូចជា វ៉ី, វ៉ឺយ, ហឺយ !, ហេ !, ហ៊េ !, នែ ! ជាដើម (ម. ព. ទាំងនេះ) ។ សរសេរជា អាលនៈ ក៏បាន
ālapana : (nt.) addressing; conversation; the Vocative.
ālapanā (f.), entreaty.