1. អិត បា.; សំ. ( ន. ) (ឥដ្ឋកា; ឥឞ្តកា ឬ ឥឞ្ដិកា) ដី​ស្អិត​ដែល​ធ្វើ​ជា​រាង​សណ្ឋាន​ផ្សេង​ៗ ហើយ​ហាល​ថ្ងៃ​ឲ្យ​ស្ងួត​រួច​ដុត​ឲ្យ​ឆ្អិន សម្រាប់​ប្រើ​ការ​រៀប​ក​ជា​ផ្ទះ​លំនៅ​ជាដើម : ផ្ទះ​ឥដ្ឋ, កំពែង​ឥដ្ឋ; ឥដ្ឋ​កម្រាល ។
  2. បន្ទះ​កម្រាល​ដែល​ធ្វើ​ដោយ​ស៊ីម៉ងត៍ ឬ​ដោយ​ដី​មាន​ចាន​ជាដើម មាន​ព័ណ៌​ផ្សេង​ៗ ក្នុង​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន​នេះ ក៏​ហៅ ឥដ្ឋ ដែរ : ឥដ្ឋ​ព័ណ៌, ឥដ្ឋ​ស, ឥដ្ឋ​ខ្មៅ, ឥដ្ឋ​ចាន ។ ជាន់​ឥដ្ឋ ជាន់​ដី​ស្អិត​ក្នុង​ពុម្ព​ឲ្យ​កើត​បាន​ជា​ឥដ្ឋ ។ បោះ​ឥដ្ឋ បោះ​ពុម្ព​ឥដ្ឋ​ស៊ីម៉ងត៍ ។ ដី​ឥដ្ឋ ដី​ស្អិត​ដែល​ប្រើ​ការ​ធ្វើ​ឥដ្ឋ​កើត ។ ឡ​ឥដ្ឋ ឡ​សម្រាប់​ដុត​ឥដ្ឋ ។ល។
  3. អ៊ិត ឬ អិត-ឋៈ បា.; សំ. ( គុ. ) (ឥឞ្ត) ដែល​គួរ​ប្រាថ្នា, គួរ​ត្រូវ​ការ, ជា​ទី​ពេញ​ចិត្ត, ដែល​ត្រូវ​ចិត្ត​ឬ​គាប់​ចិត្ត, ដែល​គួរ​ស្រឡាញ់ ។ ព. ផ្ទ. អនិដ្ឋ (បា. < អន៑ + ឥដ្ឋ; សំ. អនិឞ្ត “ដែល​មិន​គួរ​ប្រាថ្នា, ដែល​មិន​ត្រូវ​ចិត្ត”) ។ ឥដ្ឋ​កម្ម អំពើ ឬ កិច្ច​ការ​ដែល​ត្រូវ​ចិត្ត (ព.ផ្ទ. អនិដ្ឋ​កម្ម) ។ ឥដ្ឋ​ផល ផល​ជា​ទី​ពេញ​ចិត្ត ។ ឥដ្ឋមនុញ្ញផល (--មៈនុញ-ញៈ--) ផល​ជា​ទី​ពេញ​ចិត្ត​ដែល​បាន​សម្រេច​ដូច​បំណង ។ ឥដ្ឋានុកូល អនុកូល​តាម​ការណ៍​ដែល​ត្រូវ​ចិត្ត ។ ឥដ្ឋានុមោទនា សេចក្ដី​រីករាយ​តាម​ការណ៍​ដែល​ត្រូវ​ចិត្ត ។ ឥដ្ឋានុលោម អនុលោម​តាម​ការណ៍​ដែល​ត្រូវ​ចិត្ត ។ ឥដ្ឋានុស្សរ-ណ៍ (-នុស-ស) ការ​នឹក​ឃើញ​ដល់​អ្វី​មួយ​ដែល​ត្រូវ​ចិត្ត ។ល។
  4. ភូមិនៃឃុំឫស្សីស្រុក