ឥស្សរិយ
អ៊ិស-សៈ រ៉ិយ៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ឥស្សរិយ; ឰឝ្វយ៌) ភាវៈជាធំ, ជាចម្បង; ដំណើរជាធំលើសលែង; ភាពឬភាវៈនៃអ្នកធំ, នៃអ្នកជាម្ចាស់គេ : បានឥស្សរិយៈ, ឡើងឥស្សរិយៈ ។ ឥស្សរិយយស (--យស់) អ្នកមានយសខ្ពង់ខ្ពស់ ។ គ្រឿងតម្កើងយសៈ បានទទួលនូវគ្រឿងឥស្សរិយយសអស្សឫទ្ធិក្រុងកម្ពុជាធិបតី ។ ឥស្សរិយស័ក្តិ ស័ក្តិធំលើសលែង ។ ឥស្សរិយាភរណៈ ឬ ឥស្សរិយាភរណ៍ គ្រឿងប្រដាប់តម្កើងយសឬគ្រឿងប្រដាប់ជាកិត្តិយស : ឥស្សរិយាភរណៈអស្សឫទ្ធិ ។ល។ ឥស្សរិយៈ