អ៊ុទៈកៈ ឬ អ៊ុទក់ សំ. បា. ( ន. ) ទឹក (ប្រើ​ជា ឧទកំ ក៏​មាន, អ. ថ. អ៊ុទៈក័ង) ។ ឧទក​កាល ឬ--សម័យ កាល​ឬ​សម័យ​មាន​ទឹក គឺ​រដូវ​មាន​ភ្លៀង ។ ឧទក​កិច្ច ការ​ដែល​ត្រូវ​ប្រើ​ទឹក ។ ឧទក​កីឡា ឬ--ក្រីឌ័ន, --ក្រីឌា ការ​លេង​ទឹក, ល្បែង​ហែល​ទឹក ។ ឧទក​គម្ភីរ ជម្រៅ​ទឹក, ទឹក​ជ្រៅ ។ ឧទកដ្ឋាន, --ស្ថាន ឬ ឧទកប្បទេស, --ប្រទេស ទី​ដែល​មាន​ទឹក; ទី​ដក់​ទឹក ។ ឧទកណ្ណព (--កន់-នប់) មហា​សមុទ្រ ។ ឧទក​ទាន ទាន​ទឹក ។ ឧទក​ធារ ឬ --ធារា ធារ​ទឹក, ទ​នៃ​ទឹក គឺ​ខ្សែ​ឬ​សំណុំ​ទឹក​ដែល​ធ្លាក់​ចុះ ។ ឧទកន្តរណ៍ (អ៊ុទៈកន់-ដ) ការ​ឆ្លង​ទឹក ។ ឧទក​បរិយន្ត (អ៊ុទៈ កៈប៉ៈរ៉ិ-យ័ន ឬ​តាម​ទម្លាប់​ចាស់​បុរាណ​ខ្លះ​ថា​អ៊ុទក់-ប-រ៉ិយន់) កិច្ច​ដែល​មាន​ទឹក​ជា​ទី​បំផុត គឺ​កិច្ច​ដែល​ស្រេច​ត្រឹម​ការ​លាង​ទឹក ។ ប្រទេស​ជា​ទី​បំផុត​ត្រឹម​ទឹក​ទ្រ​ដី, ផ្ទៃ​ផែន​ដី​ដែល​មាន​ទឹក​ជា​ទី​បំផុត​គឺ​ទី​បំផុត​នៃ​ទឹក​ទ្រ​ដី​ទល់​នឹង​ខ្យល់​ទ្រទឹក : សីមា​ដែល​សង្ឃ​បាន​សន្មត​ហើយ​ដោយ​ត្រឹមត្រូវ អាច​ជ្រួតជ្រាប​ដល់​ឧទក​បរិយន្ត (ព. វិ. ពុ.) ។ (តាម​លទ្ធិ​ពុទ្ធិ​កថា ទឹក​ទ្រ​ដី​ខ្យល់​ទ្រ​ទឹក, កាល​បើ​មាន​ហេតុ​អ្វី​មួយ​ដែល​ជា​អស្ចារ្យ​ខ្លាំង ក៏​បណ្តាល​ឲ្យ​ផែន​ដី​ត្រង់​ទី​ណា​មួយ​ កម្រើក​ញាប់​ញ័រ​ដល់​ឧទក​បរិយន្ត គឺ​កម្រើក​ពី​លើ​ចុះ​ទៅ​ក្រោម​ដល់​ត្រឹម​ទឹក​ទ្រ​ដី) ។ ឧទក​បាត្រ ពាង​ទឹក, អាង​ដាក់​ទឹក ។ ឧទក​ពិន្ទុ តំណក់​ទឹក ។ ឧទក​ភ័យ ភ័យ​អំពី​ទឹក គឺ​ភ័យ​ដែល​កើត​អំពី​ទឹក​លិច​ឬ​អំពី​លង់​ទឹក ។ ឧទក​ម័យ ដែល​សុទ្ធ​តែ​ទឹក ។ ឧទក​វារី ទឹក​សម្រាប់​ក្សត្រិយ៍​ទ្រង់​ស្រង់ (សំ. បា. ឧទក “ទឹក”, វារិ “ទឹក” ដែរ ប៉ុន្តែ​ខ្មែរ​ផ្សំ​ប្រើ​សន្មត​ជា​ពាក្យ​ខ្ពស់) ។ ឧទក​សាដក (--ដក់) សំពត់​ងូត (រ. ស. ព្រះ​ឧទក​សាដក) ។ ឧទក​សាស្រ្ត វិជ្ជា​ស្ទង់​ទឹក (ក្នុង​មហា​សមុទ្រ​ជាដើម) ។ ឧទក​សោត ឬ --ស្រោត័ស ខ្សែ​ទឹក ។ល។