អ៊ុទៈយៈ សំ. បា. ( ន. ) (ឧទយ) ការ​លេច​ឡើង, ការ​រះ (នៃ​ព្រះ​អាទិត្យ​ជាដើម) : ឧទ័យ​នៃ​ព្រះ​អាទិត្យ, ឧទ័យ​នៃ​ព្រះ​ចន្រ្ទ ។ សេចក្ដី​ចម្រើន; ចំណេញ ។ ខ្មែរ​ប្រើ​ជា កិ. ក៏​មាន “រះ” : ព្រះ​អាទិត្យ​ឧទ័យ ព្រះ​អាទិត្យ​រះ (ព. ផ្ទ. អស្តង្គត) ។ ឧទយ​កាល ឬ –វេលា, --សម័យ ពេល​ថ្ងៃ​រះ (អរុណោទ័យ ឬ សុរិយោ​ទ័យ) ។ ឧទយប្បទេស ឬ --ប្រទេស ប្រទេស​ថ្ងៃ​រះ គឺ​ប្រទេស​ដែល​នៅ​ខាង​កើត​គេ​បំផុត ។ ឧទយ​ភាព ភាព​នៃ​ថ្ងៃ​រះ; ដំណើរ​ចំណេញ; ភាព​នៃ​សេចក្ដី​ចម្រើន ។ ឧទយ​លាភ ការ​បាន​ចំណេញ; ការ​បាន​សេចក្ដី​ចម្រើន ។ល។ ខ្មែរ​ប្រើ​ពាក្យ ឧទយ ឬ ឧទ័យ នេះ​ជា​ឋានន្តរ​នៃ​មន្រ្តី​ក៏​មាន, ដូច​ជា ឧទ័យធិរាជ (< ឧទយ + អធិរាជ, គួរ​ជា ឧទយាធិរាជ), ឧទ័យ​វង្សា, វង្សា​ឧទ័យ, ធម៌​ឧទ័យ, ជំនិត​ឧទ័យ, ភក្តី​ឧទ័យ ជាដើម ។ ប្រើ​រៀង​ពី​ខាង​ចុង​សព្ទ​ដទៃ​ក៏​បាន, ដូច​ជា សុរិយោទ័យ, អរុណោទ័យ, សុខោទ័យ ជាដើម (ម. ព. ទាំង​នេះ) ។ ឧទ័យ