អ៊ុប៉ៈវាត សំ. បា. ( ន. ) ការ​ពោល​តិះដៀល, ការ​ពោល​ទោស; ពាក្យ​តិះដៀល, ពាក្យ​ពោល​ទោស ។ ប្រើ​ជា គុ. ក៏​មាន : ពាក្យ​ឧបវាទ ពាក្យ​តិះដៀល ។ ព. កា. ដាស់​ស្មារតី : ឧបវាទ​ជា​ពាក្យ​គួរ​ចៀស​វាង បើ​ភ្លាត់​គួរ​រាង​លែង​ពោល​ទៀត ព្រោះ​ជា​សម្ដី​នាំ​ចង្អៀត បើ​ចេះ​តែ​ឆ្លៀត​នាំ​ព្រួយ​ចិត្ត ។ បើ​រៀង​ភ្ជាប់​ពី​ខាង​ដើម​សព្ទ​ដទៃ អ. ថ. អ៊ុប៉ៈវាទ ដូច​ជា ឧបវាទ​ការណ៍ ហេតុ​នៃ​ឧបវាទ ។ ឧបវាទន្តរាយ (--ទ័ន-តៈរ៉ាយ) អន្តរាយ​ដែល​កើត​មាន​ព្រោះ​ការ​ពោល​តិះដៀល​ព្រះ​អរហន្ត (ព. ពុ.) ។ ឧបវាទ​ទោស ទោស​ដែល​កើត​ព្រោះ​ឧបវាទ ។ ឧបវាទ​ភ័យ ភ័យ​ដែល​កើត​អំពី​ឧបវាទ; ការ​ខ្លាច​ឧបវាទ (ព. ផ្ទ. អនុបវាទ) ។ល។