អ៊ុប៉ៈស័ក បា.; សំ. ( ន. ) (ឧបសគ្គ; ឧបសគ៌) ឧបទ្រព, ចង្រៃ; គ្រឿង​ទើសទាក់, គ្រឿង​ជំទាស់, គ្រឿង​រារាំង​ដំណើរ : ពី​ម្សិលមិញ ខ្ញុំ​មក​មិន​រួច ព្រោះ​មាន​ឧបសគ្គ ។ (ព. កា.) : ឧបសគ្គ​ជា​ថ្នាក់​នាំ​ជំទាស់ រារាំង​ឲ្យ​ងាស់​ស្ទោក​កិច្ច​ការ ទោះ​ជន​កំពុង​កាន់​ធម៌​អាថ៌ អាចារ្យ​ក៏​ដោយ​ដូច​ជា​គ្នា ។ ព. វ. ឈ្មោះ​សព្ទ​ពួក​មួយ សម្រាប់​ប្រើ​ចំពោះ​តែ​ជា​បុព្វ​បទ​រៀង​ភ្ជាប់​ពី​ខាង​ដើម​នាម​សព្ទ​និង​កិរិយា​សព្ទ​តាម​គួរ​ដល់​ការ​ប្រកប, ដូច​ជា អតិ, អនុ, អភិ ជាដើម : អតិ​កល្យាណ, អតិ​ជាតបុត្ត; អនុគ្រោះ, អនុជ, អនុជាត​បុត្ត; អភិរោធ, អភិវន្ទ, អភិវាទ ។ល។ (ម. ព. ទាំង​នេះ​និង បុព្វ​បទ) ។ ឧបសគ្គ​ការណ៍ ឬ –ហេតុ (--ស័ក-គៈ--) ហេតុ​ជា​គ្រឿង​ជំទាស់ ។ ឧបសគ្គ​និបាត (--ស័ក-គៈ--) និបាត​សព្ទ​ជា​ឧបសគ្គៈ (ព. វ.) ។ ឧបសគ្គ​សព្ទ (--ស័ក-គៈ--) សព្ទ​ជា​ឧបសគ្គៈ​ (ព. វ.) ។ល។ ឧបសគ្គៈ