ឧបសគ្គ
អ៊ុប៉ៈស័ក បា.; សំ. ( ន. ) (ឧបសគ្គ; ឧបសគ៌) ឧបទ្រព, ចង្រៃ; គ្រឿងទើសទាក់, គ្រឿងជំទាស់, គ្រឿងរារាំងដំណើរ : ពីម្សិលមិញ ខ្ញុំមកមិនរួច ព្រោះមានឧបសគ្គ ។ (ព. កា.) : ឧបសគ្គជាថ្នាក់នាំជំទាស់ រារាំងឲ្យងាស់ស្ទោកកិច្ចការ ទោះជនកំពុងកាន់ធម៌អាថ៌ អាចារ្យក៏ដោយដូចជាគ្នា ។ ព. វ. ឈ្មោះសព្ទពួកមួយ សម្រាប់ប្រើចំពោះតែជាបុព្វបទរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមនាមសព្ទនិងកិរិយាសព្ទតាមគួរដល់ការប្រកប, ដូចជា អតិ, អនុ, អភិ ជាដើម : អតិកល្យាណ, អតិជាតបុត្ត; អនុគ្រោះ, អនុជ, អនុជាតបុត្ត; អភិរោធ, អភិវន្ទ, អភិវាទ ។ល។ (ម. ព. ទាំងនេះនិង បុព្វបទ) ។ ឧបសគ្គការណ៍ ឬ –ហេតុ (--ស័ក-គៈ--) ហេតុជាគ្រឿងជំទាស់ ។ ឧបសគ្គនិបាត (--ស័ក-គៈ--) និបាតសព្ទជាឧបសគ្គៈ (ព. វ.) ។ ឧបសគ្គសព្ទ (--ស័ក-គៈ--) សព្ទជាឧបសគ្គៈ (ព. វ.) ។ល។ ឧបសគ្គៈ