ឧបេន្ទវជិរច្ឆន្ទ

អ៊ុប៉េន-ទៈវៈ ជិរ័ច-ឆ័រ បា. សំ. ( ន. ) (ឧបិន្ទវជិរ ឬ ឧបេន្ទវជិរ; ឧបេន្រ្ទវជ្រ) ឆន្ទ​ឬ​កាព្យ​មាន​ដំណើរ​សូរ​សព្ទ​បទ​លាំ​ៗ​គ្នា​នឹង​ឥន្ទវជិរច្ឆន្ទ ។ ជា​ឈ្មោះ​ឆន្ទ​ឬ​គាថា មួយ​យ៉ាង​សម្រាប់​ប្រើ​ខាង​ភាសា​សំស្រ្កឹត​និង​បាលី​ដោយ​ងាយ, ឬ​ប្រើ​ជា​ភាសា​ខ្មែរ​ក៏​បាន​ប៉ុន្តែ​ពិបាក​តែង​ណាស់; បួន​បាទ គឺ​បួន​ឃ្លា​កាព្យ​ជា​មួយ​គាថា, ក្នុង​បាទ​មួយ​ៗ មាន ១១ អក្សរ, ត្រង់​អក្សរ ទី ១, ២, ៣ ជា ជ-គណៈ គឺ​គណៈ​ដែល​មាន​អក្សរ​ទី ១ និង​ទី ៣ ជា​លហុ ទី ២ ជា​គរុ, អក្សរ ទី ៧, ៨, ៩ គឺ​ជា ជ-គណៈ ដែរ (អក្សរ​ទី១ ៣, ៧, ៩ ជា​លហុ ទី ២, ៨ ជា​គរុ); ត្រង់​អក្សរ​ទី ៤, ៥, ៦ ជា ត-គណៈ គឺ​គណៈ​ដែល​មាន​អក្សរ​ទី ១ និង​ទី ២ ជា​គរុ ទី ៣ ជា​លហុ (គរុ​ដើម គរុ​កណ្ដាល លហុ​ចុង); ត្រង់​អក្សរ​ទី ១០ និង​ទី ១១ ជា គរុ; ទាំង​បួន​បាទ​មាន​កំណត់​ដូច​គ្នា (ពាក្យ​ប្រាប់​មេ​ឧបេន្ទវជិរច្ឆន្ទ​នេះ​ថា ឧបាទិកា សា វ ជ តា ជ គា កោ) ។ ម. ព. ឥន្ទវជិរច្ឆន្ទ ផង ។ ឧបេន្ទវជីរ