អ៊ុប-ប៉ៈដិក ឬ--ដឹក បា. សំ. ( ន. ) (ឧប្បត្តិ; ឧត្បត្តិ) ការ​កើត; ការ​ចាប់​ជាតិ (ម. ព. ឧប្បត្តិ ផង) ។ ខ្មែរ​ប្រើ​សំដៅ​សេចក្ដី​ថា “ការ​កើត​ឯង; ការ​ចាប់​កំណើត​ឥត​មាតា​បិតា, ឥត​មេ​បា; ឧបបាតិក”: ឧប្បត្តិក​នៃ​ពួក​ដង្កូវ ។ ប្រើ​ជា កិ. ក៏​មាន “កើត​ឯង” : អ្នក​ខ្លះ​ស្លាប់​ទៅ​ឧប្បត្តិក​ជា​ទេវតា, ខ្លះ​ទៅ​ឧប្បត្តិក​ជា​ប្រេត, ខ្លះ​ជា​ពស់​ថ្លាន់ ។ សន្មត​ឲ្យ​ជា : ឧប្បត្តិក​មនុស្ស​ម្នាក់​ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​យក្ស ម្នាក់​ទៀត​ជា​ស្វា ។ ឧប្បត្តិក​អាចារ្យ សន្មត​ឬ​តាំង​ឲ្យ​ជា​អាចារ្យ ។ ប្រើ​ជា គុ. ក៏​មាន “ដែល​បណ្តាល​កើត​ឡើង; ដែល​ប្រតិដ្ឋ​ផ្សំ, ដែល​សន្មត​ថា” : ពាក្យ​ឧប្បត្តិក, សេចក្ដី​ឧប្បត្តិក ។ (ព. កា.) : សម្ដី​ឧប្បត្តិក​ឡើង​ឯង​ៗ គួរ​ក្រែង​កុំ​អាល​ប្រញាប់​ថា- តាម​ភ្លាម​ត្រូវ​តែ​ពិចារណា បើ​ពិត​សឹម​ថា​កុំ​ធ្វេស​ធ្លោយ ។ ដ្បិត​ពាក្យ​ឧប្បត្តិក​សឹង​តែ​ភ្លាត់ ចេញ​តែ​ពី​មាត់​ជន​កម្សោយ មនុស្ស​ល្ងង់​ជ្រុល​ជឿ​លុះ​ថ្ងៃ​ក្រោយ នាំ​ឲ្យ​អ្នក​ផង​មើល​ងាយ ។