ឧស្សាហៈ
អ៊ុស-សាហៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ឧស្សាហ; ឧត្សាហ) សេចក្ដីឱហាត, សេចក្ដីខ្មីឃ្មាតឬសង្វាត, ការខំប្រឹងមិនខ្ជិល, មិនច្រអូស : មានឧស្សាហៈ, មានឧស្សាហ៍ធ្វើការ (ប្រើជា ឧត្សាហៈ ឬ ឧត្សាហ៍ ក៏បាន, អ. ថ. អ៊ុត-ត្សាហៈ ឬ អ៊ុត-ត្សា ឬក៏ អ៊ុតសាហៈ, អ៊ុត-សា ។ ប្រើក្លាយជា ឱសាហ៍ ក៏មាន) ។ ខ្មែរប្រើជា កិ. ក៏បាន “ឱហាត, សង្វាត, ខំប្រឹង” : ឧស្សាហ៍ធ្វើការ, ឧស្សាហ៍រៀនសូត្រ (ច្រើននិយាយថា ឱសាហ៍ ផង) ។ រ. ស. : ទ្រង់ព្រះឧស្សាហ៍ ។ ប្រើជា គុ. ក៏មាន “ដែលមានព្យាយាម, ដែលជាអ្នកឱហាត, សង្វាត, ខំប្រឹង” : មនុស្សឧស្សាហ៍, ក្មេងឱសាហ៍ (ព. ផ្ទ. ខ្ជិល) ។ ព. កា. ប្រដៅកូន: ហៃកូនរាល់គ្នា ត្រូវមានឧស្សាហ៍ កុំខ្ជិលច្រអូស កម្ជិលទ័លក្រ ដូចដើរដួលស្រូស សុំគេងងូស ព្រលូសកេរ្តិ៍ឈ្មោះ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ សរសេរជា ឧស្សាហ ឬ ឧត្សាហ (អ៊ុស-សាហៈ ឬ អ៊ុត-ត្សាហៈ), ដូចជា : ឧស្សាហកម្ម ការដែលកើតមានឡើងដោយសេចក្ដីខំប្រឹងធ្វើ ។ ព. ស. ស. ការធ្វើរបស់អ្វីៗឲ្យកើតបានជាជំនួញទួទៅ, ការបង្កើតរបស់ប្រើប្រាស់តាមសម័យនិយម : រោងឧស្សាហកម្ម ។ ឧស្សាហករ, --ការ ឬ ឧត្សាហ-- អ្នកធ្វើឧស្សាហកម្ម, ជាងឧស្សាហកម្ម: ពួកឧស្សាហករ (បើស្ត្រីជា ឧស្សាហការិកា) ។ ឧស្សាហកិច្ច ឬ ឧត្សាហក្រឹត្យ ការរវល់ដោយឧស្សាហកម្ម ។ ឧស្សាហជន ឬ ឧត្សាហ-- ជនអ្នកមានឧស្សាហៈ ។ ឧស្សាហពល ឬ ឧត្សាហ-- (--ពល់) កម្លាំងនៃឧស្សាហៈ ។ ឧស្សាហភាព ឬ ឧត្សាហ-- ភាពឬដំណើរនៃឧស្សាហៈ, ភាពជាអ្នកមានឧស្សាហៈ ។ ឧស្សាហូបនីយកម្ម (--ប៉ៈ នីយៈ--) ការលៃលកកែខៃធ្វើឲ្យបានកើតទៅជាឧស្សាហកម្ម ។ល។ មហុស្សាហៈ ឬ មហុស្សាហ៍ (បា. < មហា + ឧស្សាហ) ឧស្សាហៈធំ, ឧស្សាហ៍ច្រើន, ព្យាយាមមាំ, ព្យាយាមធំ ។ល។ ឧស្សាហ៍