អូម ឬ អូម៉ៈ សំ. ( និ. ជា ឧ. ) ពាក្យ​លាន់​មាត់ ដោយ​មាន​សេចក្ដី​ក្រោធ​ខ្លាំង, ដោយ​គំរាម​ដាក់​ជាដើម ។ ខ្មែរ​ប្រើ​ជា​ពាក្យ​ផ្តើម​មន្ត​អាគម (អ. ថ. អូម ឬ អូម៉ៈ), ក្លាយ​មក​ពី ឱម ! (ម. ព. នេះ) ។ ឱមអាម (ម. ព. អាម)។ បុរាណ​សរសេរ ឱ្ម គឺ អ-ឧ ម > ឱម ឬ ឱ្ម មាន​អត្ថ​ន័យ​ថា “ព្រះ​ឥសូរ, ព្រះ​នារាយណ៍, ព្រះ​ព្រហ្ម ”លុះ​ចំណេរ​កាល​ត​មក, ពួក​ពុទ្ធ​សាសនិក​ខាង​លទ្ធិ​អាចរិយ​វាទ​ខ្លះ​ក៏​មក ឱម ឬ ឱ្ម នេះ​មក​ប្រើ​ផង​ដែរ​ថា ឱម​នមស្ករ៍ ! ឬ ឱម នមោ ! “សូម​នមស្ការ​ចំពោះ ឱម គឺ អ = អរហន្ត​សម្មាសម្ពុទ្ធ !; ឧ= ព្រះ​ឧត្ដម​ធម៌; ! ម = មហា​សង្ឃ​គណៈ !”; (គេ​ប្រតិបត្តិ​បែប​នេះ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​ចាញ់​លទ្ធិ​ព្រាហ្មណិក​ដែល​មាន​ពាក្យ ឱម ឬ ឱ្ម ជា​បែប នមស្ការ គឺ​ឲ្យ​ពុទ្ធ​សាសនិក​ជន​ដឹង​ថា ខាង​លទ្ធិ​ពុទ្ធ​សាសនិក​ក៏​មាន ឱម ឬ ឱ្ម ដូច​លទ្ធិ​ព្រាហ្មណិក​ដែរ មិន​ចាញ់​ប្រៀប​គ្នា​ទេ) ។ល។