រឹ-សី សំ.; បា. ( ន. ) (ឫឞិ; ឥសិ “អ្នក​ស្វែង​សីលាទិគុណ, អ្នក​ស្វែង​សីល​ធម៌”) អ្នក​បួស, ឥសី, តាបស; កវី​អ្នក​តែង​វេទ, តែង​មន្ត; អ្នក​ប្រាជ្ញ ។ ខាង​ពុទ្ធ​សាសនា​ហៅ ព្រះ​ពុទ្ធ, ព្រះ​បច្ចេក​ពុទ្ធ, ព្រះ​អរហន្ត​ថា ឫសី ឬ​ឥសី ដែរ ព្រោះ​ពុទ្ធាទិ​បណ្ឌិត​ទាំង​នោះ​ជា​អ្នក​ស្វែង​គុណ​ធម៌ មាន​សីល​គុណ​ជាដើម ។ ឫសី​កូល (សំ. ឫឞិកុល) ត្រកូល​ឬ​វង្ស​អ្នក​ប្រាជ្ញ ។ល។ (ម. ព. ឥសី ផង) ។