បា.; សំ. ( ន. ) (អវកាឝ) ហេតុ, ការណ៍; ស្ថាន, ទី, ទី​ទំនេរ, ចន្លោះ; វេលា, វេលា​ទំនេរ, ពេល​ស្រួល; ផ្លូវ, ទំនង; សិទ្ធិ​ជោគ; ការ​និយម, ការ​អនុលោម; សេចក្ដី​អនុញ្ញាត​ឲ្យ; ការ​យល់​ព្រម​តាម : ឱកាស​ល្អ ពេល​ល្អ, ទំនង​ស្រួល (ព. កា. ប្រើ​ជា អវកាស ក៏​បាន) ។ ព. កា. ថា : យើង​ទៅ​រក​គេ​កុំ​ចូល​ផ្តាស ត្រូវ​សុំ​ឱកាស​គេ​ជា​មុន កុំ​ស្រាប់​តែ​ចូល​ឲ្យ​ហួស​ស៊ុន គេ​ពុំ​ដឹង​មុន​កុំ​អាល​ចូល ។ នេះ​គឺ​ជា​សុជីវ​ធម៌ បវរ​ដែល​លោក​តែង​អនុកូល ឬ​អាច​ហៅ​ថា​ច្បាប់​ចេញ​ចូល ដូច្នេះ​ទៅ​វិញ​ក៏​សឹង​បាន ។ បើក​ឱកាស​ឲ្យ បើក​ផ្លូវ​ឬ​ទំនង​ឲ្យ, អនុញ្ញាត​ឲ្យ; បើក​កន្លែង​ឲ្យ, ឲ្យ​វេលា ។ មាន​ឱកាស មាន​ពេល​ទំនេរ, មាន​ទី​បន្លោះ ។ សូម​ឱកាស សូម​ពេល ។ល។ ឱកាស​ទាន (--សៈ--) ការ​ឲ្យ​ឱកាស, ការ​បើក​ឱកាស​ឲ្យ ។ ឱកាសប្បដិសេធ ការ​ឃាត់​ឬ​បិទ​ឱកាស ។ ឱកាស​លោក (--សៈ--) មើល​ក្នុង​ពាក្យ ត្រៃ​លោក ។ វរោកាស (បា. < វរ + ឱកាស) ឱកាស​ស្រួល ។ សុន្ទរោកាស (បា. សុន្ទរ + ឱកាស) ឱកាស​ល្អ ។ល។