អោស សំ.; បា. ( ន. ) (ឱឞ្ឋ; ឱដ្ឋ) រឹម​បបូរ​មាត់, បបូរ​មាត់ ។ ខ្មែរ​ប្រើ​ថា “មាត់”; ប្រើ​ជា រ. ស. ព្រះ​ឱស្ឋ ។ នួន​ព្រះ​ឱស្ឋ ក្រមួន​មាត់ ។ មួយ​ព្រះ​ឱស្ឋ មួយ​ម៉ាត់ ។ លាន់​ព្រះ​ឱស្ឋ លាន់​មាត់ ។ល។