អោស សំ.; បា. ( ន. ) (ឱឞ្ឋ; ឱដ្ឋ) រឹមបបូរមាត់, បបូរមាត់ ។ ខ្មែរប្រើថា “មាត់”; ប្រើជា រ. ស. ព្រះឱស្ឋ ។ នួនព្រះឱស្ឋ ក្រមួនមាត់ ។ មួយព្រះឱស្ឋ មួយម៉ាត់ ។ លាន់ព្រះឱស្ឋ លាន់មាត់ ។ល។