រស្ស
ខ្មែរ
ការបញ្ចេញសំលេង
នាម
រស្ស
រ័ស-សៈ បា. សំ ( គុ. ) (រស្ស; ហ្រស្វ) ខ្លី; ដែលមានរូបរាងខ្លី; តឿ; ទាបកន្ទិល, កន្តុញ ។ ន. មនុស្សតឿ, សត្វតឿ ។ ស្រៈមានសំឡេងខ្លី; សម្រាប់ប្រើក្នុងភាសាបាលីមាន ៣ តួ គឺ អ, ឥ, ឧ; ខាងភាសាសំស្រឹ្កតមាន ៦ តួគឺ អ, ឥ, ឧ, ឫ, ឭ, អះ; ខាងភាសាខ្មែរមាន ៤ តួគឺ អិ, អឹ, អុ, អះ (សម្រាប់ភាសាខ្មែរ, ស្រៈ អ នេះមិនទៀង គឺចួនកាលជា រស្ស: ចួនកាលជាទីឃៈ តាមសូរសំឡេងជា អៈ ខ្លី និង អ វែង, ដូចជា : ប៉ប្រក, ប៉ប្រង, ទទ្រម, ពពក, ពភល អ. ថ. ប៉ៈប្រក, ប៉ៈប្រង, ទៈទ្រម, ពៈពក, ពៈភល; ប៉ៈ, ទៈ, ពៈ ជារស្សៈ; ប្រក, ប្រង, ទ្រម, ពក, ភល ជាទីឃៈ ឬជាគរុ); ស្រៈទាំងប៉ុណ្ណេះហៅថា ស្រៈរស្សៈ ឬ រស្សសរៈ ។ ព. ផ្ទ. ស្រៈទីឃៈ ឬ ទីឃៈ ឬ ទីឃសរៈ ។ រស្សៈ