ឯង
ខ្មែរ
ការបញ្ចេញសំលេង
គុណនាម
ឯង
អែង ( បុ. ស. ) អ្នក ។ ពាក្យសម្រាប់ហៅហៅបុរសទី២ក្នុងមារសន្ទនាមិនគិតតួនាទី ឋាន:ឬអាយុ) (ក្នុងទីចំពោះមុខ : ឯងទៅណា ?; ឯងទាំងអស់គ្នា កុំអាលទៅណា ! ។ បងឯង លោកពូឯង ព. (សម្រាប់ប្រើក្នុងការនិយាយស្ដីធម្មតាឬក្នុងរឿងប្រលោមលោកជាដើម) ។
អែង ( និ. ) ចំពោះខ្លួន, ផ្ទាល់ខ្លួន, លើខ្លួន, ពីខ្លួន, ពីទំនើងខ្លួន : ខ្លួនឯង, ឯកឯង, ម្នាក់ឯង ។ ដែលជារបស់ខ្លួន : របស់ឯង, គ្នាឯង ។ ស្រាប់, ស្រេចស្រាប់; តាមសញ្ជាតិ, តាមធម្មតា; ដែលមិនបាច់ធ្វើ, មិនបាច់ទិញជាដើម : ត្រពាំងកើតឯង, ឈើដុះឯង, របស់បានឯង, ចេះឯង; ការនុះវាឯងៗទេ ! ។
ដកស្រង់ចេញពីវចនានុក្រមជួនណាត