សទ្ទ
(បា.),(សំ.)(ស័ត-ទៈ)(ឝព្ទ) សព្ទ គឺសូរ, សូរសព្ទ, សំឡេង, សំនៀង; ភាសា, ពាក្យ, សម្ដី, សម្រែក ។ សទ្ទកោវិទ : អ្នកឈ្លាសក្នុងភាសា; អ្នកឈ្លាសក្នុងវេយ្យាករណ៍ ។ សទ្ទឃោស : សូរគឹកកង, សូររំពង ។ សទ្ទន័យ : ន័យ, គោលរបស់ភាសា ។ សទ្ទវិបល្លាស : ដំណើរភ្លាត់សព្ទ, ការប្រែប្រួលសព្ទ ។ សទ្ទវិសេស : គម្ពីរនិយាយអំពីសព្ទផ្សេងៗ ដែលទាក់ទងដោយវេយ្យាការណ៍ភាសាបាលី (ហៅក្លាយជា សទ្ទាវិសេស ក៏មាន) ។ សទ្ទសញ្ញា : ការសម្គាល់ដោយសូរសព្ទ; ការបញ្ចេញវាចាថា សាធុ ! ។ សទ្ទសស្ត្រ ឬ សព្ទសស្ត្រ : គម្ពីរកែសព្ទ; វេយ្យាករណ៍, គម្ពីរពួកវេយ្យាករណ៍ ។ សទ្ទានុក្រម (< បា. សុទ្ធ + សំ. អនុក្រម) : វចនានុក្រម, បទានុក្រម ។ល។